با کاهش بودجه های دولتی در برگزاری همایش ها و سمینارها متأسفانه بخش ایمنی نیز دچار آسیب شد و تعداد همایشهایی که با تولیت دولت در این خصوص برگزار می شد، عملاً کاهش یافت تا بالاخره پای برخی شرکتهای خصوصی به این عرصه واشد. این شرکتها طی یکی دو سال اخیر اقدام به برگزاری چند همایش و سمینار نمودند که علی رغم این که همایش ها تا حدودی خلأ برگزاری همایش های دولتی را پرکردند اما همچنان برگزاری این همایش ها با مشکلاتی مواجه است که باید اصلاح شوند، لیکن به دلیل عدم حساسیت متولیان دولتی در این بخش، عملاً این اصلاحات تاکنون صورت نگرفته است که به برخی از آنها اشاره می کنم:
1- هرچند که اینجانب و بسیاری از همکاران بازرس کار به اقتضای حساسیتی که بر مقوله ایمنی دارند، با صرف هزینه و عزیمت با خودروی شخصی در این همایش ها شرکت کرده اند، اما این مسئله قابل پذیرش نیست که یک کارمند برای افزایش مهارت شغلی متحمل هزینه گردد و به نظر می رسد این رویه یک روش اشتباه و ادامه آن از توان بازرسان کار خارج است.
2- شرکت های برگزار کننده ی این همایش ها عموماً فاقد صلاحیت برگزاری همایش هستند و اگر چه مجوزهای لازم در خصوص برگزاری کلاس های آموزشی ایمنی را دارند اما متأسفانه هنوز موفق به اخذ مجوز برگزاری همایش نشده اند.
3- برخی از همایش های برگزارشده با عنوان سمینار ملی برگزار شده اند که همین عنوان "ملی" باعث می شود تا اعتبار همایش فراتر رفته و افراد نسبت به اعتبار همایش و گواهی صادره اعتماد حاصل کنند و برای حضور در آن متحمل سختی و هزینه گردند، لیکن متأسفانه هرگز مجوز "ملی بودن" آنها نه در تبلیغات شان و نه در سایتهای برگزاری این همایش ها و نه در گواهی نامه های آنها ارائه نمی گردد و حتی خود مرجع برگزار کننده این مجوز (معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رییس جمهور) نیز این همایش ها را دارای مجوز "ملی" نمی داند.
4- گواهی نامه هایی که برای شرکت کنندگان در همایش صادر می شود، با توجه به عدم صلاحیت شرکت های برگزار کننده و طی نشدن مراحل قانونی مجوز سمینار ملی، عملاً فاقد اعتبارند و نیاز شرکت کنندگان این همایش ها عملاً تأمین نمی گردد.
5- از موارد دیگری که متأسفانه در این همایش ها رخ می دهد ضعف در برنامه ریزی و هماهنگی است که بعضاً منجر به برگزاری نامناسب همایش و حتی عدم برگزاری آنها می گردد. این که مقاله ای علمی با تمام سختی هایش برای محور خاصی از موضوعات یک همایش تهیه شود و با فرمت مورد نظر همایش به دبیرخانه همایش ارسال گردد ولی همایشی برگزار نگردد حقیقتاً دلسرد کننده است یا این که همایشی برگزار بشود و بخش مهمی از برنامه های تخصصی همایش به دلیل ضعف در برنامه ریزی عملاً اجرا نشود مسئله ای نیست که قابل توجیه باشد.
امیدوارم که هرچه زودتر برگزار کنندگان، متولیان و حامیان همایش های ایمنی نسبت به رفع مشکلات فوق و افزایش کیفیت و کمیت همایش ها اقدام نمایند.
وبلاگستان 8دی